Je krijgt als je columns schrijft altijd twee verschillende reacties. Enerzijds zijn er de mensen die van ieder woord willen weten wat er mee bedoeld wordt. Anderzijds zijn er de mensen die alleen de eerste letters van de zin lezen en dan de bedoeling snappen. Natuurlijk is het gedrag van beiden te begrijpen. Er zit soms meer in een column dan er op het eerste gezicht uit te halen is. Tenminste als je verder wilt lezen dan de column breed is. Tegelijkertijd is het natuurlijk ook zo dat de schrijver zijn bedoelingen niet te diep moet verbergen voor zijn lezers (m/v). En tenslotte is het van groot belang dat er niet vanwege de beschikbare ruimte opeens een alinea geschrapt wordt.

Ik ben uiteindelijk alleen verantwoordelijk voor de inhoud. Kortom een column vraagt soms meer dan de vijftien minuten die ik er gewoonlijk voor beschikbaar heb.

Waarschijnlijk vraagt u zich af waar ik naar toe wil. Is het een slap excuus voor een mislukte column in het recente verleden, of heeft de zomer- annex komkommertijd ook hier toegeslagen. Laten we het maar op het laatste houden.

Hoewel er natuurlijk zelfs in dit zomerseizoen genoeg onderwerpen zijn om een column aan te wijden. Eigenlijk mag het niets uitmaken welk seizoen het is en wat er in de wereld om ons heen gebeurt. Tenminste voor een ervaren columnist.

Over ervaring heb ik inmiddels niet echt meer te klagen, want sinds ruim twee jaar mag ik eens per maand een kolom in de Diemer Courant vullen. Vroeger schreef ik in andere bladen ook af en toe een dergelijke column, meestal in een partijblad. Een keer slechts is het mij gebeurd, dat de verantwoordelijke eindredacteur niets van mijn boodschap had begrepen. Raadgeven kon hij mij niet, want hij begreep werkelijk niet wat mijn boodschap inhield. Al na de eerste zin die hij mij zei, vroeg ik of mijn stuk misschien niet politiek correct was. “Laten we er dan maar over ophouden”, suggereerde ik hem.

“Maar natuurlijk niet, want politiek niet correcte columns zijn de leukste”, antwoordde hij mij. “Echt ik begreep het niet en ik ken jou als iemand die altijd een verborgen boodschap heeft”. Tenslotte werden wij het eens over een ander onderwerp, een duidelijke boodschap en een inlevertermijn van een uur.

Jaloers ben ik zelden op columnisten, hoogstens op die vakbroeders die er drie per dag mogen schrijven. Echter voor zo’n dwingend schrijfpatroon ben ik te ongedurig en heb ik teveel andere hobby’s.

Daarom ben ik best tevreden met de Diemer Courant, eens per maand vind ik een mooi moyenne. Ondanks die lage frequentie kan ik redelijk mijn ei kwijt. En mocht ik af en toe vaker willen dan doe ik net alsof. Nee, het mag duidelijk zijn, ik doe het graag.